Verstekelingen!

Pff, waar te beginnen met vertellen.. Er is heel wat gebeurd de afgelopen dagen! Na m’n vorige bericht zijn we druk verder gegaan met het uitzetten van het houtplan. Zowel de Seminole, de bijbehorende stinger en de sleeboot hadden allemaal hun eigen houtplan. Om dit goed op het schip te krijgen zijn er heel wat spuitbussen verf doorheen gegaan om de nodige hulplijnen aan dek te tekenen. Toen alle metingen gedaan waren hebben we met een mal nog eens de uiteinden van de balken aangegeven, zodat de bootsman vanaf de heftruck makkelijk kon zien waar de balk moest komen te liggen.

Maandag hadden de superintendants (de gene die verantwoordelijk is voor het laad proces) een vergadering met de locals, waaruit bleek dat het niet helemaal zeker was of de afzink plek wel diep genoeg was.. Dit zou dinsdag gecontroleerd worden, woensdag weer vergaderen over de bevindingen en dan was het donderdag eindelijk zo ver om te gaan laden. Het afzinken begon in verband met de verwachtte stroom mooi op tijd, om 3 uur al.. het eerste gedeelte is vrij weinig aan te zien, dus was ik er pas vanaf 5 uur bij. Mooi om te zien hoe het dek onder water verdwijnt, zolang het gecontroleerd gebeurd natuurlijk. Om een uur of half 7 ben ik door de werkboot met twee superintendants naar de Seminole gebracht. Vanaf daar hadden we een bijzonder uitzicht op een afgezonken Finesse! Het laden ging aardig voorspoedig. Helaas was een van de verfstrepen (voor positionering gebruikt) op de seminole verkeerd geplaatst, waardoor er even verwarring was of het schip nou wel of niet op de goede positie lag. Toen de Siminole goed lag, werd de stinger aan boord gesleept. Ook hierop zat een paintmark wat overeen moest komen met een verfstreep op de casing. Dit klopte allemaal goed, dus werd er begonnen met ontballasten. De achterkant van het schip komt dan als eerste omhoog, zodat de stinger en de Seminole vast kwamen te staan, maar er voor wel genoeg water bleef om de sleepboot aan boord te varen. De sleepboot kwam zonder al te veel problemen aan boord. Toen die eenmaal ‘bit’ had, zoals dat dan heet als ie net het hout raakt, ben ik door het werkbootje opgehaald. Daarmee bleven we rondjes varen tot het schip volledig boven water zou zijn. Echter kwamen we achter bij de stinger, en daar was iets mis gegaan. Er zat een extra stuen onder, die niet op de tekening stond en waar bij het houtplan dus ook geen rekening mee gehouden was. Ook was er discussie over de paintmark of die nieuw was of niet.. Zij zeggen van wel, wij zeggen van niet. Waarom? Omdat de verf rondom geschilder is, terwijl die in het water lag.. Mooi onderwater geschilderd ofzo? Verder viel het bij het naar boven komen op dat er heel veel stomme vissen zijn.. Ze merken vast wel dat het water ondieper wordt, maar blijven toch boven het schip zwemmen.. Het dek ligt nu dus ook nog vol met uitgedroogde vissen, krabben en octopusjes van zo’n 3-5 cm groot.

Eenmaal volledig bovenwater begon het zeevast zetten. Vooral de sleepboot moest snel een ondersteuning hebben om te voorkomen dat deze om zou vallen. Dat was gelukkig redelijk snel gefixt. De dagen na het afzinken is er vooral hard gewerkt door alle lassers (een aantal extra van de wal) om alle zeevasten op hun plek te zetten en vast te lassen aan dek, zodat de lading geen kan op kan schuiven wanneer we op zee zitten. Oorspronkelijk plan om zaterdag te vertrekken, maar door wat vertragingen is dit maandag geworden.

Voor vertrek uit landen zoals Ivoorkust wordt er altijd een ‘stowaway search’ gedaan. Een speurtocht naar mogelijke verstekelingen dus. Dit hebben we zondag middag gedaan, maar er werd gelukkig niemand gevonden. Voor maandag was het plan rond een uur of 10 te vertrekken. Ik zou vanochtend dus om 8 uur rustig een rondje over dek maken en kijken hoe alles er nu bij staat, maar toen ik aan het ontbijt zat werd me verteld dat er twee stowaways op de sleepboot waren. Hele plan in de war natuurlijk! Even na 8 uur is er een groepje de sleepboot op gegaan om ze te pakken. Dat ging allemaal vrij voorspoedig. Tijdje in de gaten moeten houden tot de politie er was. Onder tussen werd ook de seminole nog een keer doorzocht. En wat blijkt, nog 3 stowaways.. De politie was aan boord geweest, maar moest nog even weg. Zo stonden we dus met 5 verstekelingen aan de rand van het schip. Ze hielden zich aardig rustig, maar gingen toen ineens met shirts zwaaien en roepen naar de locals verderop in een bootje.. Ze wilde uiteraard niet met de politie mee. Om dit te voorkomen wilde we ze naar het casing recess bregen, waar ze uit zicht waren. Op het moment dat we die kan op lopen springen er ineens twee gasten over boord! De andere hebben we toen snel bij de reling weg gehouden. In het casing recess heb ik ze ‘bewaakt’ waardoor ik niet precies weet wat er met de twee springers is gebeurd, maar ze zijn iig door de politie uit het water gevist. Via de radio hoorde ik dat er nog een 4e stowaway op de seminole gevonden was. Dat werd toch wel erg veel! De eerste drie hebben we toen in de truckgarage gezet, zodat ze iig niet weg konden rennen. Dit ging allemaal heel gemoedelijk. De 4e die later er bij kwam maakte echter meer problemen. Gelukkig was de politie toen snel ter plaatse.. Zo snel mogelijk die gasten in de politieboot..

Om 12u zijn we toen eindelijk vertrokken, hopelijk zonder verstekelingen. Als ze nu nog tevoorschijn komen wordt het veel vervelender, want dan kunnen we ze niet zo bij de politie afgeven natuurlijk..

Naast al deze activiteit is het goed vol te houden op een gezellig boot. Het is met vlagen hard werken, maar gelukkig is er nog tijd over voor takenboeken en natuurlijk ook voor af en toe met z’n allen een biertje of een filmpje.

Vanaf woensdag ga ik waarschijnlijk de machinekamer weer in, omdat het een oversteek van 18 dagen op zee wordt tot de Golf van Mexico. Als cadet is er dan niet bijster veel te beleven op zo’n rustige oceaan.

Zo, dat was een lang verhaal, maar dan zijn jullie weer op de hoogt van wat er hier allemaal gebeurd. Verder heb ik heel veel foto’s gemaakt van alles natuurlijk, maar internet is nog niet zo snel dat ik die ook kan uploaden, helaas.

Groeten, Thijs