Ten Anker

Hallo allemaal,

Vrijdagmiddag zijn we na 11 dagen varen aangekomen voor de kust van Conakry. Tenminste, zo schijnt het, want behalve een (schier)eilandje in de verte is niks van land te zien, laat staan bewoonde wereld.

De dagen dat we hier naar toe onderweg waren heb ik eigenlijk vooral in de machine kamer gedaan. De eerste dage was het even wegwijs raken, maar dat kwam al snel helemaal goed door met het wachtrondje mee te lopen, waardoor je natuurlijk in alle ruimtes en bij alle machines komt. Het is vooral veel mee kijken en assisteren van de jongens in de machinekamer, maar ik krijg ook al klein klusjes zelf te doen. Zo is er een nieuwe perslucht compressor aan boord gekomen, waar geen stekker voor is. Ik heb (onder toezicht van de meester) een breaker (schakelaar) die naar 2 fase omgebouwd was terug naar 3 fase gemaakt, en vervolgens de compressor daar dan maar direct op vast gemaakt. In een keer de goede volgorde van de draadjes gekozen, want hij draaide de goede kant op.. Tot aankomst was het dus eigenlijk gewoon zo mee draaien in de machinekamer.

Vandaag, zaterdag 2 maart, heb ik aan dek mee geholpen. De lading staan boven op dikke houten balken, en zijn vervolgens klem gezet met zogeheten zeevasten. Dit zijn grote metalen stutblokken. De fitters sneden deze met snijbranders los van het dek, en dan haalden we vervolgens met een man of 4 a 5 dat blok van z’n plek, en schoven het dan naar de rand van het schip, gooide m plat aan dek en vervolgens werd ie daar dan met kleine plaatjes vast gelast zodat ze bij het afzinken op hun plek blijven. Allemaal wel leuk werk, zwaar werk, ook met een grote voorhamer tegen die dingen rammen om zeker te zijn dat ze los zijn van dek en dat je niet voor niks er aan staat te zeulen. Klein nadeel, een brandende zon en zeker 35 graden waardoor het zweet aan alle kanten van je af liep. Ontzettend veel water gedronken, en nog hoef je niet naar de wc.. ‘s middags zijn we verder gegaan met het opruimen van het dek. Alle laskabels en gas slangen voor de snij branders moesten van achter tot voor terug gehaald worden. Boot voor boot werd dit zo allemaal terug getrokken. Terug bij de accommodatie was het dus een flink gewicht. Om half 4 was alles klaar. Toen nog ‘even’ de deur van de garage dicht maken. Maar omdat die onderwater gaat, moest dat wel goed gebeuren. De deur is dicht gebout met wel 60 bouten en moeren… Gelukkig hadden we een lucht tol om alles vast te zetten..!

Morgen is het dan zo ver om af te gaan zinken. Vanaf 7 uur ’s ochtend moet iedereen standby staan. Ik ben heel benieuwd hoe dat gaat worden en hopelijk heb ik dan ook nog tijd om wat foto’s te maken. De volgende lading is trouwens bevestigd! Mexico it is! Daar voor wordt het nog wel hard werken. Maandag kunnen we beginnen met het vrij maken van het dek, het hout plan waar alle boten nu op rusten. Vervolgens moeten we naar Abijan, bij Ivoor Kust, varen en dan moet het nieuwe houtplan al klaar liggen voor de volgende lading die dan voor 10 maart aan boord moet staan. Waar we dan naar toe gaan weet ik niet, alleen dus dat het ergens in de Golf van Mexico is. De boot die we aan boord krijgen is trouwens de ‘Seminole’. Een soort pijpen legger geloof ik. Foto: http://marinetraffic.com/ais/showallphotos.aspx?imo=7645550#top_photo Het grappige is dat je op een van de foto’s dit schip op een semi-sub ziet staan, wat exact het zelfde schip is al dit schip.

Voor m’n thesis ben ik ook al begonnen. De verdiepende opdracht ga ik doen over de schroeven. Die draaien op dit schip namelijk naar binnen toe, ipv naar buiten toe, wat normaal gesproken standaard is bij dubbelschroevers met vaste schroef. Hoe en wat precies hier mee kan ga ik de komende dagen maar eens over denk. De verbredende opdracht is beetje voorspelbaar, en wel het ballastsysteem en de ballastprocedure beschrijven.

Zo, dat is weer een heel verhaal. Leuk dat je het tot het eind gelezen heb ;)

Au revoir (Guineese spreken echt alleen Frans, totaal geen Engels),
Thijs