Laden!

Hallo allemaal,

Excuses voor dit late nieuwe bericht! De laatste update was op moment van wegvaren uit China. Sinds dien is er heel wat gebeurd! Ondertussen staat de lading namelijk al aan dek, en zijn we net uit Singapore vertrokken op weg naar Galle, Dubai en Irak!

Na vertrek heb ik m’n eerste 5 dagen als derde stuurman wacht gehouden. Dit hield in dat ik van 8 tot 12 uur en van 20 tot 24 uur het schip op koers moest houden. Overdag sta ik helemaal alleen op de brug, ’s nachts heb ik een wachtsman er bij, die mee helpt om in het donker andere lichtjes/boten te herkennen. Eerste wacht was natuurlijk wel even spannend om zo alleen de verantwoordelijkheid te hebben. Gelijk mooi wat mogen slingeren tussen de vissersboten door. Alles is goed verlopen, en maandag 21 oktober kwamen we aan in Karimun, Indonesie. Dit is een eiland zuid west van Singapore.

In Karimun stond de lading klaar op de wal. Bij aankomt zijn we gelijk ‘stern to’ gaan liggen, wat betekend dat je met de kont van het schip naar de wal toe ligt. Daarvoor zijn er twee ankers onder een bepaalde hoek uitgegooid, en is het schip daarna achteruit naar de kade toe getrokken door sleepboten. Hierbij stond ik op het achterdek om de afstanden tussen wal en schip in de gate te houden, en om het uitgeven van de trossen in de gate te houden. Gelukkig is dat allemaal goed gegaan, en zijn we niet tegen de wal aan gebotst. Toen onze eigen trossen op de wal stonden, zijn er vanaf de wal een aantal staalkabels uitgegeven naar het schip toe, om zeker te zijn dat we niet naar voren bewegen wanneer de ankers strak getrokken worden. Hierbij ging echter nog een en ander mis, zo hebben we een van de winches van de wal, waar de staal draad op opgerold zit, een meter naar voren getrokken met de kracht van onze ankers, en hebben we nog een bijna brand gehad omdat er door de kracht op de ankers iets oververhit raakte. Maar uiteindelijk lagen we goed in positie. De eerste dagen na aankomst is het dek door mensen van de wal voorbereid voor het aan boord krijgen van de lading.

Het laden gebeurt door middel van skidden. Aan dek en op de wat zijn skidbanen voorbereid. Dit zijn als het ware grote, metalen glijbanen. De lading zelf staat op skidshoes, een metalen frame op houtblokken. Om de lading aan boord te trekken wordt gebruik gemaakt van ‘Strand Jacks’. Hydraulische machines die zich stukje bij beetje voort trekken aan de kabels (4 sets van 26 kabels) die over het hele dek getrokken zijn. Echter mist er dan nog een stukje, het koppelstuk tussen de wal en het schip, de linkbeam. Dit is een brugstuk wat met de zelfde breedte en hoogte als de skidbanen op het dek en aan de wal, waardoor er nu een lange glijbaan ontstaan is. Vanaf het moment van plaatsen van de linkbeam zijn de tweede stuurman en ik ballast wachten gaan lopen. Tijdens de wacht moesten we het schip op gelijke hoogte houden met de kade, ondanks de veranderende waterhoogte door het getij wat er in de haven stond. Dit betekende voor mij dat ik van 8 – 12 en van 18 – 24 op de brug stond om te ballasten. Erg leuk om te doen, vooral op de moment dat het verval van getij groot was! Spelen met tanken vol en leeg laten lopen op zwaartekracht of met behulp van ballastwaterpompen (afhankelijk van de hoogte van de tank en het waterniveau buiten het schip). Eind oktober was het dan zo ver om te laden. Hele dag is er gewerkt om de lading aan boord te skidden. Mijn taak was vooral om het hoogte verschil tussen wal en schip in de gaten te houden, omdat de lading het zicht vanaf de brug naar de kade op een gegeven moment zou blokkeren. Erg lange dag, maar alles was wel in een dag gelukt. Hierna zijn de mensen van de wal druk bezig gegaan met het zee vast zetten van de lading. Vanaf het moment dat de linkbeam weg gehaald was, hoefden we geen ballastwacht meer te lopen. Nu kregen we echter een nog bijzonderder schema; de ene dag van 8-17 werken, en aansluitend de nacht van 0 – 6, waarna we de rest van die dag vrij kregen.

Het was in Karimun nog al moeilijk om de walpassen geregeld te krijgen om de wal op te gaan, maar toen ze er eenmaal waren ben ik nog wel een paar keer de wal op geweest. Het voordeel van die rare wachten was dat ik ‘s middags dus vrij was. Hierdoor kon ik af en toe ’s middags even naar het strand toe. Het strand was een half uurtje lopen, maar er reden allerlei auto’s en brommers in de zelfde richting, die je graag een lift gaven. Afgelopen zaterdag, had ik na m’n 0 – 6 wacht dus de hele dag vrij. Met twee derde machinisten en met de HWTK zijn we toen op ‘dagtocht’ geweest. Eerst met een taxi naar de watervallen gereden. Beetje dure taxi helaas. Hij bood aan om te wachten tot we terug waren, maar daar hebben we voor bedankt. We konden wel wat beters regelen om later naar het dorp te komen. Het was nog een stukje lopen naar de waterval. Leuk stukje door het bos, waarbij je af en toe apen weg zag slingeren. Eenmaal bij de waterval viel het een beetje tegen… Het was een stroompje met een verval van zo’n 4 meter, wat gewoon over stenen liep. Wat wel leuk was, was dat ze een zwembad achtig iets onderaan de waterval hadden gebouwd, waar we even een verfrissende duik in konden nemen.
Hierna hebben we 4 brommers aan gehouden, die ons voor nog geen 6 euro een lift van een half uur naar het hoofddorp Balai gebracht hebben. Hier hebben we wat rondgestruind door de hoofdstraat vol met allemaal dezelfde winkeltjes. Hier heb ik een fantastisch fout Indonesisch shirt gekocht! We zijn toen op de markt terecht gekomen, waar we heerlijk sate ajam (kip sate) en Pisang Goreng (gebakken banaan) gegeten hebben. ’S Avonds hebben we het nachtleven van Karimun in Club Bravo nog even bekeken. Het leek best wel op Tivoli in Utrecht.

De laatste zondag hebben we nog af kunnen sluiten met een strand dagje. Karimun is verder niet heel populair onder Westerse… We zijn de nodige keren uit/toe gelachen, waar je ook komt. Een stuk meer nog dan in China. Verder zijn we als rare blanken heel wat keren op de foto gezet, de ene keer werd er geprobeerd subtiel een foto de maken, de volgende keer gingen ze pontificaal voor je staan om een foto te maken, en soms durfden ze zelfs te vragen of ze met ons op de foto mochten. Best grappig!

Maandag 4 november zijn we vroeg uit Karimun vertrokken en heb ik de oversteek door Singapore Straight op wacht gestaan en zijn we naar de anchorage gevaren. We zijn hier naar toe gekomen voor een crewchange, voor wat stores en provisions en om de eerste twee mariniers en hun spullen aan boord te krijgen. Hier zijn we een nacht ten anker blijven liggen. Tijdens m’n ankerwacht ben ik nog twee Jumbo boten tegen gekomen, maar volgens mij zonder bekenden aan boord.

Vandaag zijn we dan eindelijk vertrokken in de richting van de eindbestemming; Irak. De eerste bestemming nu is Galle, Sri Lanka. Hier zullen de overige 9 mariniers aan boord stappen. Daarna gaan we met een tussenstop in Dubai naar Irak. In Irak zullen we de lading lossen. ETA Irak is 18 november. Waar ik daarna naar toe ga is nog niet helemaal duidelijk. Ergens zullen we dan al het staal van dek af laten halen. Tegen de tijd dat dat gebeurd is, zal het zo ongeveer half december zijn, en zit mijn eerste reis er al weer op… Als ik het zo bekijk komt het einde al snel dichterbij!

Zo, een lang verhaal voor een flinke update, maar ik hoop dat ik zo een beetje uit heb kunnen leggen waar ik zoal mee bezig ben geweest.. :)

Oh, de positie van dit verhaal is 'Pulau Karimun Besar', wat letterlijk staat voor 'Eiland Karimun Groot'

Groeten, Thijs